Back in Holland.. Cao Srbiju, ono je bilo super!

Hallo allemaal! Inmiddels weer vanuit Nederland de laatste blog van onze reis, met verslag van wat we de laatste dagen nog gedaan hebben.
Woensdagochtend stonden we om half 9 klaar om richting Djurdjevo te rijden toen Aleksandar belde. Het had de hele nacht geregend en de bouwplaats was een grote modderpoel. Waarschijnlijk had het niet zoveel zin dat we erheen zouden gaan vandaag. We konden ons wel indenken hoe deze modderpoel eruit zou zien en besloten dan ook niet te gaan. Hans, Lotte en Gertjan zijn (nog een keer) naar Otthon gegaan om nog wat dozen schoenen te brengen. Deze keer hoefden ze geen concert te geven, wat ze zelf uiterst jammer vonden. Ook hebben ze goede ideeën opgedaan voor een eventueel volgend project hier.
De rest ging richting Kucura. Rond 13 uur zou een vrachtwagentje vanuit Djurdjevo komen om hier het tweede speelhuisje, een schommel en glijbaan te komen brengen. Dit paste dinsdagavond niet bij Aleksandar in de bus helaas, maar wie wat geld neerlegt krijgt in Servië veel voor elkaar. Intussen heeft de ervaring ons ook wel geleerd dat afspraak geen afspraak is met onze Serven, want pas na half 3 kwam het vrachtwagentje in Kucura aan. Tot die tijd hadden we alvast de glijbaan uitgegraven, want daar moest het speelhuisje gaan komen. Ook hadden we al wat gaten gegraven voor het huisje, op de gok maar uiteindelijk wat dit perfect gegokt! Intussen was het keihard aan het regenen, oftewel het was één grote blubberbende voor de kerk van Aleksandar, en in regenjassen en met petten op hielden we het wel vol. Ook waren sommigen in de schuur aan de gang gegaan om kleding te zoeken voor het gezin van Andras. Die heeft namelijk 7 kinderen thuis wonen en zij hebben het arm. Het was een hele zoektocht tussen de honderden dozen, om voor elk kind wat in de goede maat te zoeken, maar uiteindelijk is het Hans, Marloes en Lotte gelukt! Ze hebben de kleren ook gelijk weggebracht en de kinderen gingen zich gelijk omkleden, zo blij waren ze met deze nieuwe kleren!
Toen het speelhuisje gekomen was konden we aan de gang met het in elkaar zetten hiervan. Aleksandar was intussen met zijn gezin en met Peter weggegaan, die zouden bij de familie van Glisa op bezoek gaan t/m donderdag, dus we waren alleen met oom Dragen op het terrein bij de kerk. Die genoot hier ook wel van en hielp hard mee, zoals we van hem wel gewend zijn! Rond half 6 waren we helemaal klaar met dit speelhuisje, en zaten we helemaal onder de modder. Donderdag komen we het nog even wat schoonmaken en opruimen hier.
Woensdagavond zijn Martin, Wilfred, Arjan, Gertjan en ik naar Savino Selo geweest, om met de Soskic jongeren wat te gaan drinken in het plaatselijke cafe/ijssalon. Deze heet Hoki en wordt uitgesproken als hockey, waardoor we ’s middags wel wat miscommunicatie hadden. Gelukkig was er lekker ijs, drinken, zonnebloempitten (in plaats van bittergarnituur eet met dit hier in het cafe!) en hele leuke gesprekken met hen.

Donderdagochtend was het nog wat bewolkt, maar wel door, en vol goede moed reden we richting Djurdjevo. Daar aangekomen was het inderdaad een aardige blubberbende, maar we konden gewoon aan de slag! Er waren wat gaten vol met water opgevuld met grond, en sommige mensen zakten weg in deze gaten met als gevolg een vieze schoen en natte sokken. We hebben hier hard gewerkt en uiteindelijk de speeltuin afgekregen. De grond hebben we wat geharkt zodat het er allemaal mooi uitziet. Op het speelhuisje zitten ook mooie dakpannen, we vonden het wel wat gek om te zien dat hier meer dakpannen op zitten dan op het gemiddelde huis in Djurdjevo. In het fotoalbum zetten we zo nog wat foto’s van de speeltuin. We hebben wat kinderen geroepen om de speeltoestellen wat uit te proberen, en dan konden we wat foto’s maken van spelende kinderen. Ze waren ontzettend blij met deze nieuwe mooie speeltuin, zo leuk!
Het was vandaag 1 mei, oftewel dag van de arbeid, en dat wordt in Servië uitgebreid gevierd. We denken net als bij ons Koningsdag, waarvoor ze ons wat raar aankeken toen we allemaal in het oranje kwamen werken. De winkels zijn alleen 's ochtends open, de mensen zijn allemaal vrij en de kinderen hoeven ook niet naar school. Hier was de hele dag harde muziek, vanaf half 10 ’s ochtends stond bij veel huisjes al een barbecue aan en gelukkig waren we op tijd weg om het alcoholfestijn te ontlopen. We hebben afscheid genomen van Slobodan en Jeja, de mensen bij wie we achter het huis gewerkt hebben, en zijn doorgereden naar Kucura om daar het huisje af te maken. Oom Dragan kwam alweer aanlopen, die was wel blij met wat gezelschap nu Sasa ook weg was. We waren snel klaar hier, een paar kinderen hebben het huisje getest en ze vonden het erg leuk!

Eenmaal teruggekomen in Feketic was het bijna 4 uur, en Andras zou om 4 uur komen om met een aantal van ons het veld in te gaan en een zigeunerkamp te bezoeken. Hans, Jan, Arjan, Gertjan, Marloes en Lotte gingen met hem mee. De overige jongens gingen de auto’s wassen en schoonmaken, en ik ben naar Kosancic gegaan waar de moeder en zusjes van Aleksandar al op me zaten te wachten. We hebben gezellig zitten scoobiedoo-en en kletsen. Met handen en voeten en een hoop Servisch kwamen we een heel eind, aangezien zij geen Engels kennen op een paar woordjes na. Afgelopen winter had zusje Andreja een week bij mij gelogeerd in Kucura, dus het was leuk om nu weer wat tijd met hen door te brengen.

Ook een verslagje van het veldwerk met Andras. Rond 4 uur stapten we bij Andras in de auto. We reden een hele lange weg met allemaal gaten, en kwamen uit in de middle of nowhere. Eenmaal aangekomen in een zigeunerkamp voelden we ons net een stel toeristen. Iedereen zwaaide naar ons. Andras ging eerst met zijn gitaar zingen met de kinderen. Wij moesten ons ook allemaal voorstellen. Toen gingen ook wij wat zingen in het Nederlands, zoveel mogelijk met gebaren zodat de kinderen lekker mee konden doen. Marloes vertelde het verhaal van de ark van Noach, en Andras vertaalde dat. Toen zongen we het liedje kleuren kleuren, en wanneer we een kleur zongen (rood oranje geel groen paars en blauw) moesten ze de goede kleur omhoog houden. Of het aan de taalbarrière lag of aan iets anders weten we niet, maar ze snapten er weinig van. Wij hebben dit liedje in ieder geval weer goed in ons hoofd zitten nu :) We gingen ook happertjes vouwen, hier zijn we intussen expert in geworden. Zelfs opa en oma vouwden mee, want alle kinderen wilden er een. Daarna werden we uitgenodigd om bij een vrouw wat te komen drinken. Dit was in een van de betere huisjes tussen alle krotjes in het kamp. Ze herkende ons van tv dacht ze, we zijn nu echt BNers in Servië. Maar we zijn niet eens op tv geweest haha, dus we weten niet zo goed waar ze dit vandaan haalde.. Ze wilde ons een lunch aanbieden (’s avonds om half 7), maar we hadden al eetplannen in Feketic. Toen we dachten dat we weer zouden gaan, ging Andras nog een keer uitgebreid zingen met de kinderen. Toen gingen we weg. Andras rijdt trouwens heel bijzonder tot grote frustraties van ons Hollanders: 25 waar je 50 mag en 80 waar hij 120 mag. Als hij te druk aan het kletsen is vergeet hij ook weleens te schakelen. Hiermee is wel de eetlust van sommigen onder ons verpest, want dit bracht wel wat misselijkheid met zich mee helaas. Andras is trouwens gewend om als hij gaat tanken, er bijvoorbeeld voor €10 in te gooien en dan maar te kijken hoever hij komt. Het hangt er net vanaf hoeveel geld hij heeft, hoe ver hij kan gaan rijden. Wij hadden niet zo’n zin om ergens midden in de rimboe stil komen te staan, dus hebben voordat we weggingen zijn tank maar vast volgegooid. Andras is ook zo’n dankbaar mannetje, met zo’n grote passie tijdens zijn werk! Het was fijn om met hem mee te gaan en te zien hoe hij de armsten bezoekt.

’s Avonds in Feketic kwamen Aleksandar, Danijela, Vlada, Rebeka en Glisa Peter weer terugbrengen. We zouden met zijn allen nog wat gaan eten in het restaurant in Feketic (beter bekend als hamburgertent voor de Leerdammers), maar omdat Danijela niet lekker was gingen de Serven niet met ons mee. Ook van hen moesten we weer afscheid nemen. Laszlo kwam ook nog even langs om gedag te zeggen en ook al hebben we hem weinig gesproken, hij bleef lekker lang kletsen en wilde ons eigenlijk niet weg hebben haha. We hebben met elkaar in het restaurant een gezellige laatste avond gehad, en daarna kon iedereen gaan inpakken en nog enige uurtjes slaap meepakken.

Vanmorgen vroeg om 2 uur stonden we klaar om te vertrekken uit Feketic. De koffers zaten in de auto, we namen afscheid van de bewaker die speciaal voor ons vroeg zijn bed uitgekomen is en we reden naar Belgrado airport. De reis ging prima, tegen 4 uur kwam er een heel vrolijke man –niet dus- om de huurauto’s te controleren en konden we onze koffers kwijt. We zaten dit keer helemaal achterin het vliegtuig, ook een belevenis! Intussen zijn we allemaal weer veilig thuis, zijn we bezig om de bijna 2000 foto’s rond te sturen zodat iedereen hiermee kan nagenieten. We hebben door dit korte nachtje wel last van een soort jetlag, maar gelukkig is het nu weekend.

Bedankt voor jullie meelezen, medeleven en andere manieren van betrokkenheid. We hebben genoten ondanks dat niet alles liep zoals gepland, al zijn we dat nu wel gewend ;) Ons doel, het bouwen van een speelplaats voor Roma kinderen in een zigeunerdorp is helemaal bereikt! Hier sparen de kinderen van de Regenboog in Schoonrewoerd al het hele jaar voor..en niet voor niets, er zijn een heleboel kinderen blij gemaakt!! Wellicht tot een volgende reis!
Hvala, dovidjenja, cao!