Het weekend & een nieuwe groep

Goedenavond allemaal!

Vanuit een vol Central Home een nieuw verslag. Gisterenmiddag rond half 5 kwam de bus met 33 jongeren/begeleiders uit Bergschenhoek aan. Ik was even vergeten hoe druk het hier was met zo’n grote groep (en was met Leerdam natuurlijk nog wel groter gewend), maar pfoe dat is een verschil met onze eerste 2 weken. Hoe dan ook, het is verder best weer gezellig, ook al is het gek met zo’n vreemde groep. Gerben en ik zijn met hun ‘AC’ op pad geweest om de projecten te bezoeken. Ze zijn erg enthousiast en hebben zin om te gaan werken en dat begon vandaag op z’n Servisch. We hadden de groep in 3en gesplitst en alle groepen konden 1,5u wachten op hun paspoorten voor vertrek. Ach, iedereen is gelijk gewend aan de Servische manier van werken. Ik ben met een auto vol richting Kucura gereden om de school verder te verven, de rest is bij Izida en bij Laszlo’s kerk in Vrbas geweest. De groep is nu aan het eten, ik ga zo met mama en Adrie ergens anders wat eten omdat het hun laatste avondje is nu. Morgen vertrekken zij richting Budapest en donderdag weer richting Nederland. Hieronder hun verslag van de afgelopen dagen, ik zal binnenkort weer uitgebreider gaan schrijven over onze belevenissen hier :)
Caoo!

Onze belevenissen van zondag:
Zondagmiddag gingen we breiles geven bij de moeder van Aleksandar. Slobodan ging met ons mee om te vertalen. Els reed ons er heen en het leek echt of we terecht kwamen in the middle of nowhere. We moesten over de brug waar in 2008 bij het voorbezoek nog alleen de auto overheen mocht met de chauffeur, want anders zou de brug het niet houden met al die gaten in de houten planken. Er is vooruitgang in Servië, er lagen nu ijzeren platen op! We waren er trouwens toch al achter waarom we 50 euro meer moesten betalen omdat we met de huurauto naar Servië gingen: de kuilen in de weg kun je maar beter proberen te ontwijken 
In het dorp stonden een paar huizen, helemaal vervallen, en een paar piepkleine huisjes. In één daarvan gingen we naar binnen. Een hartelijk welkom. Het was heel gezellig om hier te breien. De moeder van Sasa, een tante en 3 dochters konden we uitleggen hoe breien werkt, al blijkt dat alle begin moeilijk is. Zelfs de eerste lus maken viel niet mee. Toen we even bezig waren kwam er een heel oud vrouwtje (wat is oud in deze contreien, we vergissen ons regelmatig) wat helemaal krom liep maar straalde toen ze een bol wol en breipennen kreeg. En wat schetst onze verbazing: ze zette (op een vreemde manier) een stel steken op en ging als een razende aan het breien (ook op een vreemde manier, de techniek is heel anders). Wat ontzettend leuk! En wat hadden we het gezellig met elkaar in dat donkere kleine kamertje. Els was buiten de kinderen aan het vermaken met spelletjes. Een geweldige middag.
Daarna gingen we naar Kuçura om de kerkdienst bij Aleksandar bij te wonen. Wij mochten daar vertellen waarom wij in Servië waren. Je kon zien dat de mensen geraakt waren. Aleksandar vertelde in zijn preek dat we als christen anders moeten zijn. Leven zoals Jezus dat van ons vraagt en ons voorgedaan heeft. En als we het moeilijk krijgen stop dan nooit met bidden maar vertrouw dat Jezus altijd bij ons is. We zijn ambassadeurs from heaven. Sommige liederen konden we in het Nederlands meezingen. En bij het gebed moesten we echt denken: wij verstaan er niks van maar God hoort het en verstaat het wel!
Aansluitend aan de dienst werden de stoelen in de kring gezet en kwamen er een groot aantal vrouwen breien. Omdat er veel vrouwen met kleine kinderen waren bleven ze niet zo lang. Eén mevrouw wilde eigenlijk gelijk leren om patronen in te breien… nou, laten we eerst maar bij het begin beginnen. Na afloop brachten we Slobodan thuis. We werden uitgenodigd om even binnen te komen praten. Dat werd een hele bijzondere avond. Deze mensen wonen in een flat, zó klein. Een woon/eet/slaapkamer/keuken in één, we konden er net met z’n zessen zitten, waarbij de bedden dienst deden als bank. Daarnaast was er nog een slaapkamer waar 2 bedden en een bureautje in stonden. Maar we hebben geweldige gesprekken gehad. Heel mooi om te horen dat Slobo, nadat hij vorig jaar gevraagd was als tolk voor de jeugd uit Leerdam, geraakt is door Gods liefde. Hij zag wat het geloof deed bij de jongeren. De jongeren uit dat rijke Holland, die toch hun vrije tijd wilden geven om hier iets te betekenen. Hij merkte dat het geloof hun drive was. Dit veranderde zijn leven, en ook dat van zijn moeder. Hij leest veel in de bijbel die hij van Marloes kreeg. Ze weten hun leven geborgen in Gods hand. Omdat moeder niet wist dat we kwamen, was er niets in huis (geen volle voorraadkasten zoals bij ons).Maar ze had geleerd: je kunt altijd klaar staan met een warm woord, ook al heb je niks om te delen. Wat hebben we weer veel geleerd vandaag!
Maandag gingen we naar Vrbas naar het Old Home. Een bejaardenhuis waar de vrouwen veel breien. Ze verkopen hun gemaakte spullen om van dat geld nieuwe wol te kopen en ook medicijnen. We werden ook hier weer zó welkom geheten. Eerst gingen we kijken in de ‘workshop’. Dat is een ruimte met een aantal weefgetouwen (bij ons zie je dat alleen op een jaarmarkt als oud ambacht). Daar maken ze schitterende dingen. Ada, we weten nu waar die grote klossen voor dienen. Toen gingen we buiten onder de bomen bij de oudjes zitten. Ook hier mochten we weer vertellen wat de reden van ons bezoek aan Servië was. Ook hier zag je sommige oude mensjes in hun ogen wrijven. Zij hebben allemaal de oorlog bewust meegemaakt, ze weten wat het is om geliefden te missen! De ‘directeur’ bleef bij ons, deelde water uit en vertaalde als we gesprekken hadden. Diverse vrouwen zaten al te breien, weer op die typische manier. Toen we goed keken zagen we dat zij breien met een soort lange haaknaalden, razendsnel. Hier hoefden we het niet aan te leren, hier konden we gewoon gezellig mee breien en veel wol achterlaten. Twee vrouwen kwamen naast ons zitten en zij wilden ons hun manier van breien leren. Echt geweldig. Maria was er ook, een oude vrouw in een rolstoel die niemand heeft, wat een schat van een vrouw. Zij bleek de vrouw te zijn die de minisokjes breit die wij in Nederland al hadden gezien. En bij mini moet je echt denken aan mini, ongeveer 1 cm groot! Ze wilde wel voordoen hoe ze dat deed, maar was erg zenuwachtig dus het lukte niet. We moesten wel sokjes en gehaakte aardbeitjes en gebreide sloffen en sokken meenemen, nee, niet 1, niet twee, gewoon de hele zak! Zij breide wel weer nieuwe. Daar word je toch stil van! Wat een tevredenheid straalden ze uit. Wat een heerlijke sfeer daar. Wat een genot om daar, ondanks dat ze niets hebben, oud te mogen worden.
Toen het tijd werd voor de mensen voor het middageten en rustmoment gingen Conny en ik naar de stad om wat brood te kopen. We hebben heerlijk op een bankje in de schaduw zitten eten en even lekker uit zitten rusten. Daarna gingen we weer naar Kuçura (ja, in 1x goed gereden zonder Els of Sasa of Slobo) om kleding te sorteren in een verschrikkelijk warme schuur. Maar ook daar werd weer gedeeld: we kregen weer heerlijke watermeloen en een soort pitah met kaas en aardappels. Geen idee wat het precies was maar het smaakte heerlijk. Na 3 uur sorteren konden we geen jurken, broeken, sokken, jassen, rokken, dekens, gordijnen, handdoeken, rompertjes enz. meer zien dus nog even heerlijk rustig op een bankje in de schaduw zitten. Ja, rustig, dat dachten we. Inmiddels natuurlijk bekend dat we de moeder en tante van Els zijn, dus een horde kindertjes om ons heen. Om 7 uur begon bij Sasa een gebedsbijeenkomst en aansluitend gingen wij daar verder met breien met een aantal vrouwen en jonge meiden. Erg gezellig, maar of ze onthouden wat we ze hebben geleerd vragen we ons af. Dat is niet erg, ze vonden het leuk en waren blij met wat we deden.
We begrijpen inmiddels dat onze missie geslaagd is. We hebben veel vrouwen blij gemaakt. En vooral in Old Home hebben we echt gevonden wat we wilden bereiken met de wol van Christa. Dit is wat zij voor ogen had. Echt fijn dat we dit zo hebben kunnen doen. Het is nu dinsdag en we genieten van een vrije dag. Els heeft het inmiddels druk met haar nieuwe groep, Aleksandar was deze dag ook druk bezet. We gaan morgen nog naar Old Home in Kuçura om de laatste dozen wol daar te brengen en dan moeten we alweer afscheid gaan nemen van al die lieve mensen hier! Hopelijk kunnen we vasthouden wat we hier geleerd hebben: met al onze rijkdom kunnen we zoveel leren van de vrijgevigheid van al die mensen hier die delen van wat ze eigenlijk niet hebben. Van de tevredenheid ondanks de grote armoe. Van het vertrouwen dat Jezus voor hen zorgt, ook al weten ze niet hoe ze de volgende dag rond moeten komen. Ik weet dat ik mede namens Conny mag zeggen: we hebben meer ontvangen dan we gegeven hebben!
Groeten van Conny en Adrie