De eerste indrukken van Conny & Adrie + wat foto's

Hallo allemaal!

Vanuit het iets minder warme Servië vandaag weer een nieuwe update. Donderdagavond ben ik naar Kucura gegaan en heb met de oudste kids de film ‘Verschrikkelijke Ikke’ gekeken in het Engels. Slobo had Servische ondertitels gevonden, maar deze werkten helaas niet..Misschien gaan we deel 2 nog in het Servisch kijken, daar leer ik ook nog wat van ;) Ik heb de fotoboeken en dvd’s van onze werkvakantie vorig jaar aan Aleksandar, Slobo en Andras gegeven. Ze vonden het ontzettend leuk. Ook het pakket vanuit Leerdam voor baby Rebeka vonden ze geweldig, zie de foto! (als het uploaden lukt)
Een ander leuk dingetje dat ik vergeten was te schrijven (volgens mij), is dat Danijela de kerk in Kucura opnieuw geverfd had. De oranje verf zat er al een paar jaar op en men vond dat het tijd was voor een nieuw kleurtje. Ze wilden paars of groen. Omdat Janine en ik meegingen naar de winkel om dit project te betalen, en wij de groene verf echt niet mooi vonden, hebben we paars gekozen. Nu hebben ze dus een paarse kerk. Er was nog wat verf over, dus het huis van de buren heeft ook nog een stukje meegekregen ;)

Vrijdagochtend hadden Gerben en ik een meeting met Laszlo en Andras, om de projecten voor de groep uit Bergschenhoek te bespreken, zij komen as. maandag. Daarna reden we met Laszlo naar Aleksandar om de bus en auto vol te laden met stoelen en dozen voor Laszlo. De nacht ervoor waren er nl. wat dieven geweest die spullen hadden meegenomen, die buiten stonden omdat de schuur te vol stond. Het was geniaal om te zien hoe deze verschillende mensen en predikanten, met een hele verschillende achtergrond en leefomgeving, zo leuk met elkaar omgingen! Vervolgens gingen we terug naar Feketic om uit te laden en ik ben naar de hoek van de straat gelopen, want mama en Adrie zouden er bijna zijn! Na een paar minuten kwamen ze eraan in een leuk wit autootje en zijn we doorgereden naar het Central Home. Omdat we deze dagen verder met elkaar hebben doorgebracht, schrijven zij nu een stuk over alle indrukken van deze eerste dagen in Servië. Zdravo! :)

Nu mag ik me even uitleven om een stukje te schrijven over de belevenissen van ons als zussen. Conny en ik waren vrijdagmiddag na een prima reis om 15.00 uur in Central Home. Els had ons opgewacht op de hoek van de straat en bij CH was ook Gerben. Ik hoef niet te vertellen over onze kamer, met badkamer(tje), roestwater uit de verder prima werkende douche, de keuken hier in CH, want waar praten we nog over als we terugkijken op onze bezoeken gisteren aan Sasa en zijn gemeenten.
We zouden gisteren om 10 uur vertrekken om op kraamvisite te gaan bij Aleksandar en Danijela. Maar helaas, onze paspoorten waren nog niet terug. Vrijdags had Laszlo ze meegenomen om een visum te vragen bij de politie, maar die vond het vrijdags veel te warm. Om 11 uur konden we dan vertrekken naar Kuçura. Onderweg zagen we al veel waar we ons over verbaasden. Eigenlijk een beetje of we een aantal jaren terug in de tijd gingen. Bij Aleksandar aangekomen hadden we nog veel meer zoiets van: pfffff, wat een armoedige huisjes. Maar wat het meest opviel was dat, zodra de auto van Els en Gerben de straat inreed, uit alle hoeken en gaten kinderen aan kwamen rennen: “Els, Els…” Ze begonnen te stralen, renden met de auto mee. Els kreeg van allerlei kindjes knuffels en plaatjes en tekeningen. Zó mooi om te zien. Bij Sasa in huis zagen we Rebeka, wat een ontzettend lief kindje. Na gezellig gekletst te hebben (ja, dat Engels gaat inmiddels steeds beter) hebben we daar heerlijk gegeten. Voor en na het eten bleef Aleks maar dingen regelen, zo vaak als de telefoon ging, even die bellen, even een bus regelen voor de kinderen van de kerk, soort ‘schoolreisje’, wat heeft die man het druk. Na het eten gingen we in de schuur kleding sorteren. Onkel Dragan was daar ook, wat een gezellige lieve man. En nog steeds veel bruiner dan Els. Na een uur vertrokken we weer. Eerst naar Vrbas, waar we een kinderwagen zouden brengen bij een arme vrouw die moeder geworden was. We gingen achterom (trouwens, ze hebben misschien geen voorom) en dan schrik je (nee, ziet er toch heel anders uit dan dat je bij onze huizen achterom komt), het is eigenlijk niet te beschrijven, maar het maakte ons erg stil. We hebben de mensen een hand gegeven, maar mochten van Aleks niet naar binnen omdat er daar teveel ongedierte in huis is. We gingen gelijk door naar het volgende gezin in Vrbas. Dan denk je al ‘veel’ gezien te hebben, maar dit was echt schrijnend. Een vader woonde daar met 5 kinderen, de moeder was vertrokken. Waarheen, geen idee, maar misschien de ellende proberen te ontvluchten. Er was daar geen stroom. We mochten hier wel even naar binnen. In een keuken/woonkamertje zaten 3 mensen, toen was het ook wel vol. En donker! We mochten nog een blik werpen in de enige andere kamer van het huis. Daar stond een kast en lagen twee dubbele matrassen op de grond. Ja, dat was het, geen eigen kamer voor de meisjes, geen kamer voor de vader en/of de jongens, we denken dat ze met z’n allen op die twee matrassen moesten slapen. Of om de beurt… of buiten. Een toilet hebben we ook gezien, maar niet binnen, die stond ergens achter in de tuin. En een douchegelegenheid met eventueel roestwater? Nergens te bekennen. En toch zagen de mensen er niet ongelukkig uit, of misschien zeg ik dat verkeerd, ze keken ons blij aan. Aleksandar is bezig om andere huisvesting voor hen te vinden, maar dat valt niet mee. Dat valt helemaal niet mee, hoeveel telefoontjes hij er ook aan besteedt.

Vandaar gingen we verder naar Djurdjevo, waar de derde gemeente van Aleksandar is. We hadden allebei een beetje het idee: waarom zo ver weg nog een gemeente. En we weten nu allebei datje niets kunt denken of zeggen voor je er meer over weet. Wat is hij dáár nodig in die gemeente. Het is een wijk in de stad waar alleen Romazigeuners wonen. Die wonen ook bij Aleks en Daniëla in de straat, maar dat is toch anders, heel anders. Daar wonen ook andere Serven in de straat, tussen de Roma. Hier wonen alleen Roma. Uitgekotst door iedereen. Ze wonen in huisjes, hutjes is een beter woord. Eigenlijk zagen we daar nog veel ergere armoede. In de meeste huizen zit geen glas. Veel huizen hebben gaten in de muren, in de daken. Lekker voor een fris windje zul je denken bij deze temperaturen. Maar vergeet niet: ’s winters wordt het hier min 30!!! Ja, dat is vele malen kouder dan bij ons. Wij piepen al als het eens een paar weken min 10 is, wij, met onze centrale verwarming, onze goed geïsoleerde woningen.

Maar ook hier was het geweldig om te zien hoe de kinderen juichend op de auto afkwamen. Els was er weer. Wij zouden daar onze eerste breiles geven. Sasa ging hier en daar wat vrouwen halen, buiten op het muurtje bleven hun mannen zitten om te kijken. We hebben wat stoelen buiten het kerkje gezet en daar kwamen de vrouwen. Om te beginnen kwamen er 4 , later kwamen er nog 2 bij. Sasa moest voor ons alles vertalen. Hij legde uit wat wij kwamen doen en vroeg wie er ooit al eens gebreid had. 1 vrouw. Toen gingen we uitleggen, hoe je op moet zetten (veel te strak natuurlijk, dat doet elke beginner), en nadat wij de eerste toer gebreid hadden mochten ze zelf aan de gang. Insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden. Dat viel nog lang niet mee. Maar we zagen dat ze er van genoten, van de aandacht die ze kregen, van het feit dat er nu iets speciaal voor hen was. 1 vrouw had het wel aardig door, dus we hopen dat zij het door kan geven aan de andere vrouwen. Om 6 uur begon de kerkdienst, waar ook deze vrouwen heen gingen. Daar gingen ze gewoon verder met breien, was toch wel heel erg leuk om te zien. Dat gaf aan hoe leuk ze het vonden.
De kerkdienst was indrukwekkend. Zo’n klein groepje mensen, voornamelijk vrouwen, maar wat een verlangen sprak er uit hun houding, ze wilden erbij zijn! Sasa vertelde over de hemel, dat daar geen verdriet meer is, geen tranen meer, dat Jezus terug is gegaan naar de hemel om voor ieder die in Hem geloofd een plaats te maken. En niet de grootste woning voor wie het meeste geld gegeven heeft aan de kerk, maar voor wie zijn leven heeft overgegeven aan Jezus Christus.
Na de dienst was er nog een half uur bijbelklas. En na afloop van alles, het was inmiddels al vrij laat, gingen we nog iets drinken bij één van de gezinnen. Ook daar raakte Aleksandar weer aan de praat en kon hij getuigen van de liefde van God de Vader. Hij heeft zo’n ontzettend groot hart voor al die Romazigeuners, zoveel liefde voor de mensen die nergens bij horen, dat is bijzonder om te mogen meemaken.
Een dag vol indrukken, vol onuitwisbare herinneringen, vol emoties, vol ontmoetingen, vol naastenliefde. Wat werden wij bepaald bij onze rijkdom, waar we straks waarschijnlijk weer snel aan gewend zijn. Maar we werden ook bepaald bij het feit dat God niemand uitsluit, of we nu wonen in een prachtig huis met grote tuin, in een rijtjeshuis of hier in een krot!
Het is geen kort verhaal geworden terwijl ik eigenlijk dacht: er zijn geen woorden voor om dit wat we meegemaakt hebben te beschrijven. Toch is het gelukt om een klein beetje door te geven van wat wij hier deze eerste dag hebben beleefd.

Conny en Adrie